Mensenrechtenbeleid à la carte

De Europese Unie maakt zich schuldig aan een mensenrechtenbeleid à la carte en kijkt daarbij eerder naar het oosten dan naar het westen.

Tegen Polen en Hongarije is vorig jaar een zogeheten artikel 7–procedure gestart, waardoor deze lidstaten hun stem in de EU kunnen kwijt raken. In Hongarije is sprake van corruptie, de onafhankelijkheid van de media is in het geding en de rechterlijke macht staat onder druk. De Poolse regering heeft ‘hervormingen' doorgevoerd, waardoor de politiek meer invloed heeft op de rechterlijke macht en over de publieke omroep.

Een kleine 2000 kilometer van Hongarije en Polen naar het westen ligt Spanje.
Daar worden op dit moment, onder het oog van wegkijkend Europa, mensenrechten op grove wijze geschonden.

Sinds 2017 zitten gekozen Catalaanse politici in voorarrest op verdenking van geweldsdelicten. De rechtszaak tegen hen is vorige maand eindelijk gestart. Vooralsnog is er geen enkel bewijs aangevoerd voor de hen ten laste gelegde feiten. Rebellie, opruiing, misbruik van publieke gelden.

Ook het verloop van het proces is reden tot grote (internationale) bezorgdheid. Zo werden verzoeken van internationale waarnemers afgewezen, worden de verdachten ontmoedigd in hun eigen taal te verklaren, is het grootste deel van de getuigen van de kant van de verdediging afgewezen en zijn beelden die de verdachten wilden laten zien om het vreedzame karakter van hun handelen en het geweld van de Spaanse staat aan te tonen vooralsnog geweigerd. Het extreem–rechtse VOX treedt als privé aanklager op in dit proces en daarmee heeft een politieke partij rechtstreekse invloed op deze bijzondere rechtszaak. Opmerkelijk.

Ik maak me daarnaast zorgen over de partijdigheid van de rechterlijke macht. In de Catalaanse zaak is Marchena de voorzitter van de rechtbank. Toen in november 2018 duidelijk werd dat Marchena voorzitter bleef van de strafkamer van de Tribunal Supremo, leidde dit nieuws tot een juichende Whatsapp van Senator Cosidó van de Partido Popular: We hebben de controle over de Sala Segunda (vert. strafkamer).

En wat is de reactie binnen de Europese Unie op de situatie in Spanje? Een oorverdovende stilte.
Net als voormalig VN–rapporteur voor de mensenrechten, Alfred de Zayas, stel ik mij de vraag: Waarom wel vergaande maatregelen tegen Hongarije en Polen, maar wordt er over Spanje met geen woord gesproken?

Laura Prat Bertrams
Petitionaris catalaansegevangenen.petities.nl

> De stand van zaken in en rond Catalonië > Brieven over Catalonië > Mensenrechtenbeleid à la carte