Weblog Gerber van der Graaf

Hieronder vind je de weblog van Gerber van der Graaf, ingenieur. Hij woont al een jaar of 22 in Catalonië en houdt sinds juni 2017 een weblog bij met beschouwingen over de politieke situatie - met name de vervolging van de Catalaanse politici. Met zijn goedvinden is dit artikel geïntegreerd in deze website, maar kan uiteraard ook ‘los’ worden bekeken.

Via Laietana 43: de buik van het beest

22 maart 2023

Vertaling van het redactioneel artikel van Vilaweb, 22 Maart 2023 door Vicent Partal.

An English version can also be found here

Het boek ‘Torturades‘ (Gemartelden), door Gemma Pasqual, een verhaal over tweeëntwintig vrouwen die tussen 1941 en 2019 werden gemarteld op het politiebureau Via Laietana in Barcelona, laat zien hoe de overgang van dictatuur naar democratie irrelevant is voor dit Spanje dat we moeten ontvluchten.

Vandaag gaat het boek Torturades van Gemma Pasqual in de verkoop. Het is het verhaal van tweeëntwintig vrouwen over hun verblijf in het Spaanse politiebureau aan de Via Laietana in Barcelona en over de martelingen die ze daar moesten doorstaan. Tussen 1941 en 2019. En de cijfers, alleen deze twee cijfers die het verhaal markeren, hebben op zichzelf al een zwarte betekenis. Vanaf de dag na de intocht in Barcelona van het bezettingsleger van Franco – deze kwalificatie gaven ze zelf – tot aan de slag bij Urquinaona [1]. Het laat, opnieuw, zien dat de overgang van de dictatuur van Franco naar de pseudo-democratie er niet toe doet.

Dezelfde politie sloeg Soledad Real in dezelfde kamers op 23 augustus 1941 en Xènia Garcia op 18 oktober 2019. Dezelfde politieagenten in hetzelfde gebouw sloegen Victòria Pujolar in juli 1945 met een met lood beklede wapenstok en sloegen in 1981 met een schroevendraaier op Teresa Alabèrnia’s vuisten. Dezelfde vuile en stinkende cellen sloten in 1941 Soledad Real op, gebroken na urenlange martelingen die een groep jonge mensen, toekomstige folteraars, zittend gadesloegen, en Núria Cadenes in september 1988, hoogstwaarschijnlijk al verkracht door één van die leerlingen die veertig jaar lang zorgvuldig de techniek van de ouderen had geobserveerd.

Met de verhalen van deze tweeëntwintig vrouwen heeft Gemma Pasqual een buitengewoon, onbetaalbaar boek geschreven, dat allesbehalve een herinnering is aan een ontgroeide periode uit het verleden, maar een vulkanische, verstikkende kreet van het heden. Je kunt het niet uitlezen zonder dat je hart uit je mond springt en schreeuwt om wraak, zonder dat je brein in je schedel zich omdraait, verlangend om te vechten. Omdat uit de verhalen, die de essentie van de gruwelijkheden elegant beschrijft, de buik van het beest naar voren komt. Gelegen in het centrum van Barcelona, aan de Via Laietana 43.

En de beelden van haar burgers, die van vroeger en van nu, komen naar voren. Degenen met de belachelijke Franco-snor en de storende trenchcoat met wijde zakken en degenen die aankomen met een kopje koffie in een designglas in de hand, met een sporttas om hun nek en lichtgevende sneakers. De vuillakken van de jaren veertig, vijftig, zestig en zeventig en de vuillakken van de jaren tachtig, negentig, die van tweeduizend, tweeduizendtien en tweeduizendtwintig. Allemaal vuillakken. Allemaal Sadisten. Allemaal bedorven slecht. De jaren gaan voorbij, de decennia gaan voorbij, maar zij zijn dezelfden. Hetzelfde. De folteraars van Soledad Real, van Victòria Pujolar, van Tomasa Cuevas, van Maria Rosa Borràs, van Manola Rodríguez Lázaro, van Pilar Rebeque, van Matilde, van Maribel Fernàndez, van Carme Travesset, van la Rampova, van Carmen Gonzàlez, van Isabel López , van Eva en Blanca Serra, van Maria Teresa Lecha, van Montserrat Tarragó, van Mireia Comas, van Ruth Gavarró, van Teresa Alabèrnia, van Núria Cadenes, van Xènia Garcia en zoveel andere vrouwen – en mannen -, gearresteerd, geslagen, mishandeld , gestompt, vernederd door mensen die het niet verdienen om als mensen te worden beschouwd. Door echte onmenselijke beesten die desondanks elke dag tussen ons in lopen, die in het café aan het tafeltje naast ons kunnen zitten, achter ons de metro kunnen instappen of met ons de tijd kunnen doorbrengen in de wachtkamer van de dokter.

Torturades is één van die boeken die de lezer zal markeren. Het is niet dat we niet weten wat er gebeurd is en wat er gebeurt in dit geïnfecteerde hol. De advocaten die zoveel uren op het trottoir ervoor hebben doorgebracht, wisten het. Onze jonge mensen wisten het toen ze de buik van het beest vanuit Urquinaona aanvielen. Dat weten allen die, opgeroepen door de Commissie voor Waardigheid, er vaak voor staan. Politici van alle kleuren, van alle partijen en van alle tijdperken wisten en weten dat ze niet in staat zijn geweest om dit gebouw met de grond gelijk te maken en de fundamenten met zwavel te besproeien. Helaas is Torturades vooral weer een heldere en meer dan tijdige herinnering aan wat het eeuwige Spanje is, het Spanje dat niet verandert en nooit zal veranderen, het land dat we moeten ontvluchten.

Door haar verhaal te schrijven, dwingt Gemma Pasqual ons om in de ogen van deze eenentwintig gemartelde vrouwen te kijken en spoort ons daarmee aan om onze inspanningen te verdubbelen, om nog harder te strijden en te winnen. Om te winnen om een einde te maken aan het beest, aan alle beesten. Om te winnen om in vrijheid en gemoedsrust te leven, wetende dat daar nooit meer iemand zal worden gemarteld. Om te winnen om elke ochtend het lege perceel aan de Via Laietana 43 te kunnen vullen met verse madeliefjes, vol dankbaarheid jegens deze vrouwen. Waar we de kinderen kunnen vertellen dat ooit het beest zich daar verstopte totdat we wisten hoe we het moesten verdrijven.

Noot vertaler
[1] De protestdemonstraties op het plein Urquinaona na de veroordelingen tegen de Catalaanse politici en burgerleiders als gevolg van het referendum van de Catalaanse onafhankelijkheid. Dit plein ligt aan het begin van Via Laietana.

> De stand van zaken in en rond Catalonië > Kanttekeningen door Gerber van der Graaf > Weblog Gerber van der Graaf